Η επιθυμία του ανθρώπου για γνώση δεν έχει όρια. Και η περιέργειά του για το διάστημα και όλα τα τεράστια μυστήρια που βρίσκονται πέρα από τον μικρό μας πλανήτη, φαινόταν να μην έχει τέλος σε εκείνη την εποχή των ανταγωνισμών μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών.
Υπάρχουν πολλές ατυχίες που συνέβησαν μέσα σε μικρά σοβιετικά ή αμερικανικά διαστημόπλοια. Ανθρώπινες απώλειες από την επιθυμία για έναν διαστημικό αγώνα που μας έφερε μεγάλες ανακαλύψεις και νέα μονοπάτια να ακολουθήσουμε. Θλιβεροί θάνατοι που σήμερα σηκώνουν το βωμό των κρατικών ηρώων, αλλά και αυτόν των μυστηριωδών θανάτων, όπως αυτών των τριών Ρώσων αστροναυτών που αποχαιρέτησαν τις οικογένειές τους στις 6 Ιουνίου 1971, χωρίς να ξέρουν ότι δεν θα επέστρεφαν ποτέ...
Soyuz 11, μια νέα επιτυχία για τον σοβιετικό διαστημικό αγώνα
Τα ονόματά τους ήταν Viktor Patsayev, Vladislav Vólkov και Gueorgui Dobrovolsk. Το Soyuz 11 παρέμεινε για πάντα στα βιβλία της ιστορίας επειδή ήταν η πρώτη επανδρωμένη αποστολή που είχε στόχο να κατοικήσει σε διαστημικό σταθμό.
Οι 3 αστροναύτες ως αληθινοί ήρωες, στις 6 Ιουνίου 1971, οδηγούν σαν διαστημικοί αναβάτες το μικρό τους διαστημόπλοιο προς νέα επιτυχία του σοβιετικού διαστημικού αγώνα. Στις 8 Ιουνίου, οι κοσμοναύτες ξεκίνησαν ήδη τις πρώτες εργασίες στον διαστημικό σταθμό Salyut 1, προσανατολίζοντας τα πάνελ τους προς τον ήλιο. Κάτι τόσο απλό που έφτασε αμέσως στον Τύπο σε όλο τον κόσμο.
Τις επόμενες μέρες έκαναν απλές εργασίες συντήρησης, ενώ κατά καιρούς επικοινωνούσαν μαζί τους μέσω της τηλεόρασης, συνιστώντας να θυμούνται να κάνουν κάποια άσκηση για να ανακουφίσουν τις επιπτώσεις της έλλειψης βαρύτητας.
Οι 3 αστροναύτες βρίσκονταν στο σταθμό από τις 7 Ιουνίου έως τις 29 Ιουνίου 1971, επιτυγχάνοντας έτσι ένα νέο ρεκόρ εγκατάστασης στο διάστημα. Όταν όμως έφτασε εκείνη η μέρα, αποφασίστηκε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουν οι ήρωες στο σπίτι...
Το ανεξήγητο χαμόγελο του θανάτου
Όλα έδειχναν ότι το ταξίδι της επιστροφής προχωρούσε χωρίς πρόβλημα. Δεν είχαν καμία επαφή με το Σογιούζ 11, αλλά ήταν φυσιολογικό εκείνη τη στιγμή που το διαστημόπλοιο διέσχιζε ξανά την ιονόσφαιρα. Στη βάση όλοι ήταν ήρεμοι και σίγουροι ότι σε λίγες μόνο ώρες ολόκληρη η χώρα θα γιόρταζε μια ακόμη επιτυχία.
Αλλά κάτι συνέβη. Κάτι που προκάλεσε την ανησυχία όλων εκείνων των τεχνικών που έτρεξαν να παραλάβουν το διαστημόπλοιο που είχε προσγειωθεί στο έδαφος. Γιατί δεν ακουγόταν ήχος; Γιατί κανένας από τους τρεις αστροναύτες δεν κινήθηκε για να τους βοηθήσει να ανοίξουν την καταπακτή; Και ακόμα περισσότερο…. Γιατί χαμογέλασαν έτσι χωρίς να κουνήσουν ούτε έναν μυ;
Ήταν νεκροί.. Κάποια στιγμή στο ταξίδι της επιστροφής κάτι τους είχε συμβεί χωρίς να το καταλάβει η βάση. Η καταστροφή έγινε. Τώρα, ήρθε η ώρα για ανάλυση και για πένθος.
Για ένα διάστημα πιστευόταν ότι ίσως η καμπίνα είχε υποστεί αιφνίδια αποσυμπίεση, αλλά οι αυτοψίες αποκάλυψαν ότι δεν υπήρχε τύπος εσωτερικής αιμορραγίας. Πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί; Δεν υπήρχαν θρόμβοι, δεν υπήρχαν καρδιακές προσβολές... μόνο αυτά τα χαμόγελα. Αυτά τα απαίσια χαμόγελα ευτυχίας.
Μία από τις εξηγήσεις που δόθηκαν ήταν αυτή ενός Τούρκου γιατρού, του Gultekin Gaymec, που υπενθύμισε στις ιατρικές και τεχνικές αρχές την τρομερή ένταση τα ηλεκτρικά φορτία που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα και τα οποία συνήθως ακολουθούν πολύ συγκεκριμένους κύκλους. Ήταν σίγουρα τη στιγμή που εισήλθαν στην ιονόσφαιρα που υπέστησαν αυτές τις λήψεις, τη στιγμή που ίσως η αλκάλωση στο αίμα και στους ιστούς αυξήθηκε σε θανατηφόρες δόσεις , προκαλώντας έτσι τη διακοπή της καρδιάς , προκαλώντας αυτό το τρομερό χαμόγελο στους τρεις αστροναύτες...
Από τότε, και μετά την καταστροφή του Soyuz 11, τα διαστημόπλοιά προστατεύονται καλύτερα εξωτερικά για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των ηλεκτρικών πεδίων και την ηλιακή δραστηριότητα. Είναι άγνωστο με βεβαιότητα τι προκάλεσε το θάνατο αυτών των τριών αστροναυτών, καθώς δεν έγινε σαφής διάγνωση. Αλλά αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι, παρόλο που πέθαναν με το χαμόγελο στα χείλη τους, δεν έφυγαν από αυτόν τον κόσμο με ευτυχία ή με εφησυχασμό...
Πηγή:supercurioso.com