Άλλη μια νύχτα με βρίσκει να ψάχνω καταφύγιο.
Ο καιρός σήμερα δεν μου επιτρέπει να κάνω άλλο ένα τετράγωνο για να βρω φαγητό, έστω λίγο για να γεμίσει το κενό που νιώθω. Το κενό μου βέβαια δύσκολα καλύπτεται.
Αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία.
Να σας συστηθώ. Ονομάζομαι... Δεν ξέρω πως ονομάζομαι. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν είχα ένα όνομα.
Έμαθα να ανταποκρίνομαι σε διάφορους χαρακτηρισμούς των πλασμάτων που περπατούν στα δύο.
Σκύλε, Σκυλάκι, Μικρέ, Μικρούλη, Ομορφούλη, Μπάσταρδε, Βρωμιάρη και πολλά άλλα.
Στους τελευταίους έχω μάθει να μην πλησιάζω, μιας και δεν μοιάζουν να θέλουν το καλό μου.
Αυτό έχω μάθει όσα χρόνια ζω εδώ.
Ίσως να αναρωτιέστε που να βρίσκεται το "εδώ". Εδώ που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Στον δρόμο, στα πάρκα, στα σοκάκια, έξω από κλειστές πόρτες. Εντάξει δεν μπορώ να πω πως πλήττω. Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική περιπέτεια. Τη μια θα πρέπει να αποφύγω μια κλωτσιά, την άλλη έναν κουβά νερό, την άλλη πιο περίπλοκα βασανιστήρια, ανάλογα με την φαντασία του εκάστοτε δίποδου.
Τις προάλλες έμαθα πως ένας φίλος μου πέθανε στον παρακάτω δρόμο επειδή έφαγε από ένα πιατάκι που είχε αφήσει κάποιος κάτω από ένα δέντρο. Δηλητηρίαση είπαν... Γιατί; Το μόνο που ήθελε ήταν να βγάλει τη μέρα. Κάποιος όμως ήθελε να του τη στερήσει.
Εγώ έχω μάθει να αναγνωρίζω τους κινδύνους και να τους αποφεύγω έγκαιρα. Κάποιοι άλλοι όμως δεν είναι τόσο έμπειροι. Ο Δρόμος κρύβει πολλούς κινδύνους. Επιβιώνει μονάχα ο πιο έξυπνος. Όχι ο πιο δυνατός...
Ευτυχώς βρήκα ένα υπόστεγο για να προστατευτώ. Η βροχή δεν λέει να σταματήσει.
Κάτι τέτοιες ώρες θα 'θελα να ανοίξει μια πόρτα και να με υποδεχτεί κάποιος που θα θέλει να με φροντίσει.
Δεν ζητάω πολλά. Λίγη τροφή, λίγη ζεστασιά κι αγάπη. Δεν έχω πάψει να ελπίζω σε ένα θαύμα.
Σαν εκείνο το κοριτσάκι που κρατούσε σφιχτά στα χεράκια του τα σπίρτα. Ένα σπίρτο, μια ευχή. Μέχρι η φλόγα να σβήσει... Έστω αυτό. Αν βρεθεί κάποιος να μου δώσει λίγο, εγώ υπόσχομαι πως θα δώσω πολύ. Χωρίς να ζητώ τίποτα παραπάνω ως αντάλλαγμα. Απλά να δείξει ότι με καταλαβαίνει κι εγώ θα του χαρίσω ολόκληρο τον κόσμο μου. Γι' αυτό το θαύμα ελπίζω. Και θα το πιστεύω ως το τέλος. Όσα κι αν περάσω, όσο κι αν μου δείχνουν ότι είμαι ανεπιθύμητος. Γιατί εκεί έξω υπάρχει κάποιος για μένα και θα ψάχνω να τον βρω στο χάδι, στη ματιά, στο χαμόγελο κάποιου περαστικού. Μόνο έτσι καλύπτεται πραγματικά το κενό.
Η βροχή ψιλοέκοψε. Περπάτησα λίγα βήματα μακριά από το υπόστεγο που είχα τρυπώσει, όταν παιδικά γέλια ακούστηκαν μέσα από ένα μαγαζί στ' αριστερά μου. Κοίταξα μέσα. Δύο παιδάκια είχαν στην αγκαλιά τους έναν μπόμπιρα με μακριά αυτάκια, τέσσερα μαλλιαρά πατουσάκια και μια ουρά που πήγαινε πέρα δώθε σαν τρελή. Γύρισα το κεφάλι μου προς την ταμπέλα πάνω απ' την είσοδο. Έγραφε με μεγάλα φωτεινά γράμματα: PET SHOP
Για λίγο σφίχτηκε η καρδιά μου. Το νιώθω αυτό όταν ζηλεύω, ευτυχώς όμως δεν συμβαίνει συχνά. Τα αδερφάκια είχαν έρθει με τους γονείς τους να διαλέξουν το νέο μέλος της οικογένειάς τους. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χαίρομαι για τον μικρούλη αλλά... Πάντα υπάρχει ένα αλλά... Υπάρχουμε τόσα πολλά εδώ έξω που ζητάμε το ίδιο. Όσα από μας δεν έχουμε απογοητευτεί ή συνηθίσει την αδέσποτη ζωή δηλαδή. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί πρέπει να εξαγοράζεται η αγάπη. Κάτι τόσο πηγαίο και αγνό. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτήν, ανεξάρτητα με το που γεννηθήκαμε, με ποιες συνθήκες ζούμε κι αν είμαστε από συγκεκριμένη ράτσα ( καθαρόαιμα όπως τα λένε ). Η ανάγκη μας για χαρές, παιχνίδια, αγκαλιές, μοναδικότητα είναι η ίδια. Είναι κρίμα απ' τη μία να υπάρχουν τόσες ψυχές στον δρόμο, βασανισμένες, κατατρεγμένες, φοβισμένες κι απ' την άλλη κάποιοι να εκμεταλλεύονται τις καλές μας προθέσεις για να βάζουν χρήματα στην τσέπη τους. Θέλουμε ακόμα να είμαστε δίπλα στον άνθρωπο. Όσα κι αν μας έχει κάνει, ακόμη τον εμπιστευόμαστε.
Γιατί να θέλουν να κερδίσουν κάτι παραπάνω από μας πέρα από την συντροφιά και την τρυφερότητα που τους προσφέρουμε; Δεν είμαστε αντικείμενα. Δεν είμαστε η καινούργια τηλεόραση, το ηχοσύστημα, το λούτρινο που θα αγοράσουν στο παιδί τους. Δεν θέλουμε να μας παρατάνε μόλις δουν τα δύσκολα, να μας πετάνε λες και δεν λειτουργούμε σωστά. Πονάμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπως πόνεσε η μητέρα μου όταν το δικό της "αφεντικό" την άφησε, χωρίς κανέναν λόγο, στο απομακρυσμένο πάρκο που γεννήθηκα...
"Ουστ από δω, βρωμόσκυλο." ακούστηκε μια φωνή ξαφνικά. Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να δω ήταν ένα πόδι να με χτυπάει στα πλευρά. Έκανα να τρέξω μακριά όταν μια δεύτερη φωνή ακούστηκε. "Για ποιο λόγο χτυπάτε το σκυλάκι; Σας έκανε κάτι;"
Ένα αγοράκι, γύρω στα εννιά, στεκόταν πίσω από τον μαγαζάτορα της διπλανής καφετέριας που με κλώτσησε. Εκείνος έκανε έναν μορφασμό μεταξύ ειρωνείας και αηδίας κι έφυγε.
"Μπαμπά, κοίτα το καημένο. Κλαίει και τρέμει ολόκληρο!"
Κοίταξα προς το μέρος του παιδιού. Εκείνο μαζί με έναν ψηλό άντρα άρχιζαν να με πλησιάζουν. Έκανα μερικά βήματα πίσω προσπαθώντας να τους αποφύγω. Το παιδάκι όμως συνέχισε κάνοντας λίγα βήματα ακόμα και άπλωσε το χέρι του. Δειλά, άρχισα να το μυρίζω και κατάλαβα πως δεν ήθελε το κακό μου. Το άφησα να χαϊδέψει το βρεγμένο μου κεφάλι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόση ώρα ήμουν έξω από το μαγαζί κοιτώντας το παράθυρο. Κρύωνα και πονούσα. Άρχισα να κουνάω την ουρά μου διστακτικά και το αγοράκι έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο γεμάτο χαρά και αθωότητα.
"Μπαμπά, γιατί κάποιοι θέλουν να αγοράζουν σκυλάκια ενώ σ' αυτά που ζουν στον δρόμο φέρονται τόσο άσχημα;", είπε το παιδάκι προβληματισμένο.
"Γιατί είμαστε περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι, παιδί μου και δυστυχώς πολλές φορές αφήνουμε την τιμή να καθορίσει την αξία, όχι μόνο στα πράγματα αλλά και σε ψυχές που η κάθε μία έχει τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα.
Αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι και γι' αυτό ένα αδέσποτο ζώο το βλέπουν ως κάτι βρώμικο και ενοχλητικό που θέλουν να διώξουν μακριά, ακόμα και να το χτυπήσουν "αν χρειαστεί", ενώ θα πλήρωναν για να έχουν κοντά τους κάποιο απ' τα κουταβάκια που βρίσκονται πίσω από τη βιτρίνα του μαγαζιού. Νομίζουν πως μπορούν να ελέγχουν τα πάντα με τη σωματική τους δύναμη και το χρήμα, δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι η αγάπη που θα δώσουν και θα λάβουν, αν ανοίξουν την καρδιά τους σε ένα σκυλάκι, θα είναι ακριβώς η ίδια. Όσο μεγαλώνεις θα καταλάβεις πως αυτά που μένουν για πάντα μαζί μας είναι όσα κερδίζονται με προσπάθεια, αγάπη και καλοσύνη. Αυτή είναι η ουσία της ζωής.
"Μπορούμε να το πάρουμε για σήμερα σπίτι μας; Να το φροντίσουμε, να του βάλουμε ένα μπολάκι φαγητό και νεράκι;", ο μικρούλης ρώτησε τον πατέρα του κι αυτός του χαμογέλασε.
"Για σήμερα και για κάθε μέρα αν θέλεις!" του είπε γεμάτος ενθουσιασμό. Το παιδάκι πήδηξε ψηλά απ' τη χαρά του κι άρχισε να με χαϊδεύει σαν τρελό. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Βρέθηκε κάποιος να με αγαπήσει γι' αυτό που είμαι και ήθελε να με προστατέψει. Δεν κατάφερα να κρατηθώ κι εγώ. Άρχισα να πλατσουρίζω από χαρά στα νερά του πεζοδρομίου μαζί με το αγοράκι.
"Πάμε! Ήρθε η ώρα να γνωρίσεις την καινούργια σου οικογένεια!" και με μια κίνηση μου είπε να το ακολουθήσω.
Άρχισα να περπατάω δίπλα τους, ακούγοντάς τους να συζητάνε.
"Αλήθεια, πως θα τον ονομάσεις τον καινούργιο μας φίλο;"
"Brave! Γιατί είναι ο πιο γενναίος σκύλος στον κόσμο!", είπε και σκάσανε στα γέλια.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα μια ζεστασιά να βγαίνει από μέσα μου. Μια ζεστασιά που κυρίευε όλο μου το σώμα. Το κενό εξαφανιζόταν σε κάθε μου βήμα. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα βρει το νόημα που κυνηγούσα τόσο καιρό. Πλέον δεν ήμουν μια σκιά. Για κάποιους ήμουν ο Ένας. Αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό τελικά; Να ζούμε γεμάτοι αγάπη, δίχως φόβο για το αύριο. Γιατί όσο έχουμε ο ένας τον άλλον, κάθε δυσκολία θα φαίνεται μικρή κι ας είναι μεγάλη. Θα μοιραζόμαστε στιγμές κι ο Κόσμος θα είναι δικός μας!
Ονομάζομαι Brave. Κι η Φλόγα απ' το σπίρτο μου θα μείνει για πάντα αναμμένη!
ΥΓ: Η παραπάνω ιστορία δεν είναι πραγματική. Θα μπορούσε να γίνει όμως, αν ο καθένας από μας δεν κλείνει τα μάτια του στην κακοποίηση των ζώων και ακολουθώντας το παράδειγμα του μικρού, φρόντιζει τουλάχιστον ένα αδέσποτο ζώο στην περιοχή του. Ας τους δείξουμε ότι η Αγάπη κι η Εμπιστοσύνη που τους έχει απομείνει δεν θα πάει χαμένη.
(Δεύτερη) Ανάγνωση μετά μουσικής:
Υποκεφάλαια:
1. Ζώντας στον έξω κόσμο
